Etiketten zijn handig, op jampotjes, medicijnen, en alles wat een precieze aanduiding nodig heeft.
Als mensen vinden we het meestal vervelend als anderen een label op ons plakken. We voelen ons dan terecht in een hokje geduwd. We zijn zoveel meer dan dat etiket.
Toch doen we het ook bij onszelf. Ik zie voortdurend mensen zichzelf etiketten opplakken die een richting aangeven over hun overtuigingen, idealen, religie, voedingskeuze, politieke mening, etc.
Vaak is dat heel praktisch. Voor veel beroepen bijvoorbeeld is het een handig middel. Het is meteen duidelijk welk pad je gevolgd hebt, om aan de kwalificaties te voldoen.
Spiritueel gebruiken we ze vaak om gelijkgestemden te vinden of geven ze hints over wat we belangrijk vinden. Maar ook die labels vertellen maar een fractie over ons. Het kan (al willen we dat vaak niet weten) zelfs een tijdelijk label zijn, want inzichten kunnen veranderen.
Soms vinden we zo’n zelfgekozen etiket erg mooi, interessant, indrukwekkend. Het geeft ons een titel, rang of identiteit. Dat kan zo belangrijk worden dat we de binnenkant aanpassen aan wat het etiket aanduidt. Je pad is er mee uitgestippeld. Je hoeft alleen nog maar, net als bij beroepen, de voorschriften te volgen en te zorgen dat je je etiket wordt en blijft.
Maar spiritualiteit laat zich lastig vangen en ordenen. Want de bedoeling van spiritualiteit is ontwikkeling…letterlijk, ont-wikkelen. En dat is lastig als je vasthoudt aan de wikkel, het etiket.
Dan geeft een geliefd etiket juist stress, verwarring, verveling of zelfs beklemming.
Welke etiketten gebruik je?
Mag jij jezelf ont-wikkelen?
Streef je naar het worden of blijven van iets dat vaststaat en een naam heeft?
Loop je een uitgestippeld pad?
Mag je dwalen?
